Mutlu Olmak Neden Bu Kadar Zor?

Mutlu Olmak Neden Bu Kadar Zor? Mutlu Olmak İçin Daha Ne Yapmalıyım?

 

Hepimizin peşinde koştuğu illet bir duygu olan mutluluk bugün sizlere bahsetmek istediğim bir konu olarak karşınıza çıkıyor.

Ben hayatım boyunca her zaman mutluluk ve iyi hislerin peşinde koştum fakat ne var ki hayatımın büyük çoğunluğu mutluluğu bu kadar istememe rağmen sıkıntı ve acı içinde geçti.

Şuan geçmişteki o sıkıntılı ve acı dolu günler aklıma geldikçe o geçmişe küçümseyerek bakıyorum. Kendi kendime diyorum ki ne kadar saçma şeyler yüzünden kendimi üzmüş ve sıkıntıya sokmuşum.

O zaman çektiğim dertler şimdiye oranla gözüme küçük ve önemsiz geliyor şuan.

Ama ne varki ben geçmişteyken büyüktü ve çok acı vericiydi.

Demekki her acı dönemsel ve her acı kendi dönemine göre büyük ve sıkıntı verici. Zaman geçtikçe olgunlaşıyor insan ve artık acı veren şeyler acı vermemeye başlıyor.

Şimdi mutlu musun diye sorsanız yine hayır derim çünkü şuan eski dertlerim olmasada çok daha garip ve tuhaf bazı sıkıntılarım, hastalıklarım bulunuyor malesef :S

Ama biliyorum ki bir gün bu sıkıntı ve hastalıktan kurtulcam ve şuan çektiğim dertlerde etkisini ve büyüklüğünü kaybedecek.

Yine umut ediyorum ki ilerde farklı bir dert ve ileriki yaşam sürecimi sıkıntıya ve ızdıraba sokacak bir dert ile karşılaşmam. Bu cümleyi zor kurdum çünkü hiç zannetmiyorum. Yeni yeni anlıyorum ki sıkıntı ve dertler hayatımın her alanında ve her döneminde her zaman olacak galiba.

Sıkıntı ve acı halini sorun ederdim, dert ederdim ve bir problem olarak görürdüm fakat artık farkediyorum ki gerçek problem sorunsuz ve sıkıntısız bir hayat yaşama arzusundan kaynaklanıyor ve asıl sıkıntılı durumun kendisi budur.

Yani demek istiyorum ki sıkıntısız ve dertsiz bir hayatın mümkün olması baş başına tüm sorunların kaynağıdır. Evet şimdi size hayatınızı mahvedin ve kendinizi sıkıntıya sokun demiyorum.

Benim demek istediğim şey şu ki; siz yolunuza devam edin ve hedefinize odaklanın bırakın sıkıntı ve dertler uğrasın, gelsin ve bir süre sonra geri gitsin.

Emin olun hiç sıkıntısız ve sorunsuz hayat bir çok takıntıyı ve hastalığı beraberinde getiriyor. Bu yüzden insanın doğasına daha uygun olan sıkıntı ve dertler normal ve doğru bir algı ile karşılamak gerekiyor.

Ben hayatım boyunca sadece bir zaman hariç hep sıkıntı ve acı içindeydim ama hiç bir zaman inancımdan vazgeçmedim.

Geçmişte nasıl bir sıkıntıdan ve dertten kurtulup hayatımda bir kere de olsa mutlu olduysam şuanki derdim ve hastalığımdan da ilerleyen süreç içerisinden kurtulacağımdan eminim.

Fakat bu sefer mutluluğa eriştiğimde daha önceki mutluluk erişimime göre aynı hataları asla yapmayacağım.

Sizlere daha önceki ve hatta hayatımdaki ilk mutlu olduğum dönemden bahsetmek isterim. Ben yaklaşık 10 sene önce falan gene şuan olduğu gibi dert ve sıkıntı içerisinde aynı zamanda sürekli isyan halinde olan biriydim.

Bir süre böyle acı ve sıkıntı içinde yaşamıma devam ettim. Ve bir gün geldi mutluluğa kavuştum tüm dertlerim, acılarım, sıkıntılarım sona erdi.

Artık kendime güveniyor, mutlu ve huzurlu hissediyor hayata pozitif bakıyordum. Her neyse mutlu bir şekilde hayatıma devam ederken bir gün aklıma mutluluk öncesi dönemde çektiğim acılar ve sıkıntılar geldi ve kendi kendime artık mutsuzluk olmamalı hatta içimde, kalbimde en ufak bir kötü his bile bulunmasın istedim.

Bu istek ile beraber artık içime en ufak bir kötü his bile girmesine engel olmaya çalıştım öyleki her insanda olan ve gayet normal olan tatsız hislere bile karşı koyuyor içime girmesine engel olmaya çalışıyordum.

Sonra ise zamanla insanlar beni uyarmaya başladı "yanlış yoldasın insanın yaratılış yapısına, fıtratına uygun olan yapıyı bozmaya çalışıyorsun vazgeç başaramayacaksın" dediler tabi ki ben aldırış etmedim ve devam ettim.

Kısa bir süre sorunsuz ve sıkıntısız bir şekilde yaşamıma devam ettim fakat bir gece her şey mahvoldu.

Din veya Allah ile alakasını tam olarak bilemesemde o sıkıntıyı ve acıyı tamamen ortadan kaldırma çabalarını harcamaya devam ederken bir an kendi kendime "ölsemde artık dine yönelmem" dedim (bunu deme sebebim dine yönelince dahada çok acı çekeceğime inanıyor olmamdı).

Bende acı çekmemek için dine yönelmekten kaçınıyordum.  O gece işte ölüm hissi içimi kapladı ve konuştuğum büyük laf aklıma geldi ve beni birden bire bir korku hissi kapladı ve hem koşarak, hemde ağlayarak lavaboya koşup abdest almaya kalkıştım.

Abdest alırken ağlıyor ve titriyordum bunun sonucunda dine yönelmeye başladım korkudan eğer yönelmezsem o an vefat edip cehenneme gideceğime inanıyordum çünkü.

Bir süre dindar bir şekilde hayatıma devam ettim ve bu defada o mutlu zamanlarımdaki sıkıntı ve acıyı yok etme çabalarım aklıma geldi ve bu seferde bunun yanlış olduğunu hissetmeye başlayıp yavaştan birde bu saçma çabamın bedelini ödemeye başladım.

Böylelikle şizofreni hastalığım başlamış oldu. Artık kendi kendime konuşuyor, Allah'ın benle kesinlikle doğrudan değilde ilham yolu ile konuştuğuna inanıyor ve kendimi ahir zamanda beklenen Mehdi isimli zat zannediyordum.

Bunların tüm sebebi saf, katıksız ve tam anlamıyla sıkıntısız, dertsiz ve sorunsuz bir hayat yaşama isteğimden kaynaklanıyordu.

Şimdi ise bu bahsettiğim şizofreni belirtilerinin hiç biri yok fakat hala tam olarak iyileşebilmiş değilim. İlaçlar ile yaşamıma devam ediyorum.

Bir çok kez ilaçsız iyileşmeyi denedim ama beceremedim.

Şimdi ise ilacı ve tedaviyi kabul etmiş ve stabil bir halde yaşamıma devam ediyorum ama içimdeki o bir gün iyileşme isteği hala devam ediyor ve bir gün doktorlara ve herkese rağmen bu şizofreni denen illet hastalıktan kurtulacağıma kesinlikle inanıyorum.

Özet olarak sizlere anlatmak ve hissettirmek istediğim şey acısıyla tatlısıyla, derdiyle ve sıkıntısıyla bu hayatı olduğu gibi kabul edin ve yolunuza devam edin.

Böylelikle zor elde edilen mutluluk duygusu zamanla bize de uğramaya başlayacaktır diye umuyorum.